Lummeldagje

Ken je dat? Dat je lichaam aangeeft dat het moe is en toe is aan een dagje rust?

Ik had laatst zo'n dag.

Eerlijk gezegd was mijn lijf de hele week al bezig met het sturen van signalen naar mijn bewustzijn. Ik was moe, geprikkeld, reageerde vaker dan nodig geïrriteerd naar mijn omgeving. Ik stond eigenlijk continu AAN.

Bij mij ging het zo: tegen het einde van de dag stonden mijn nekspieren gespannen, wat resulteerde in een hoofdpijn van het type: je kan nu wel paracetamol gaan nemen, maar je krijgt me toch niet weg! Dus ik ging vroeg op stok, net nadat de kinderen in bed lagen.

Helaas, de volgende ochtend voelde ik me niet veel beter, dus deed ik iets wat ik eigenlijk nooit doe: Ik meldde me ziek.

"Ja, duh!" zeg je nu misschien (terecht), maar ik ben er zo één die soms denkt dat mijn lijf vanzelf wel ophoudt met zeuren als ik mijn eigen plan trek en gewoon door ga met wat ik van plan was.

Deze dag niet. Deze dag stond in het teken van: lummelen. Deels dan, want mijn jongste besloot dat hij niet naar school ging, dus hij had ook een lummeldag.

Maar toch. Ik had een niets doe dag. En daar ben ik dus heel slecht in!

Daar bedoel ik mee: met zeer grote regelmaat mijn telefoon pakken en nutteloze apps openen is niet bepaald geschikt als je lichaam aan rust toe is.

Ik moest letterlijk de rust vinden om toe te geven aan het feit dat mijn lijf aan rust toe was.

Uiteindelijk zat ik met een Flow op de veranda in de zon.

Maar tjonge: wat ben ik jaloers op mensen die wel gewoon een dag offline kunnen zijn, gewoon lekker aan lummelen, lanterfanten, een beetje bankhangen, aanklooien. En dat zonder dat ze zich schuldig voelen. Want dat gebeurt bij mij dus van binnen. Dat ik me schuldig voel omdat ik niets in het huishouden doe, dus toch ga helpen met de boodschappen uitpakken, de vaatwasser uitruim. Kleinigheden, maar toch. Dat stemmetje in mij schreeuwt veel te hard dat ik het niet kan maken om te niksen, dat ik me niet zo moet aanstellen, dat ik …… Vul maar in…

Maar wat is er mis met een adempauze als je lichaam signalen geeft dat je even een stapje terug moet doen? Wat is er mis met een dag lekker niksen, genieten van de kleine geneugten des levens, lekker op de bank, met een kopje thee, in een goed boek lezen, of je ogen even dicht doen?

Inderdaad, helemaal niets. Het voorkomt namelijk dat je echt te lang doordraaft, overbelast raakt, wat uiteindelijk leidt tot overspannen zijn, of burn out. En ja, op dat punt ben ik al eens beland en dat was echt geen pretje.

Ik heb dus echt respect voor degenen die wél goed zijn in het luisteren naar hun lichaam, die wél hun grenzen aangeven.

Ik weet ook dat ik niet nog eens in een burn out terecht wil komen, al waren de omstandigheden toen wel even anders. Maar toch, het is niet onbekend dat mensen gerust nog een tweede keer hun neus stoten, omdat ze weigeren toe te geven aan wat ze eigenlijk nodig hebben (kijkt zichzelf nu in spiegel aan).

En terwijl ik dit schrijf kom ik tot het besef dat de manier waarop ik mijn leven leid niet altijd een goed voorbeeld is voor mijn kinderen. Want ik wil dolgraag dat zij leren wél naar hun lijf te luisteren en af en toe lekker kunnen niksen. Zij noemen dat "zich vervelen", maar ik kan dat alleen maar aanmoedigen. Wat ik dus ook doe. Maar ik zou mezelf weer eens moeten gaan vervelen. Lijkt me heerlijk.

Bijkomend voordeel: je komt dan tot de meest creatieve ideeën, omdat je hersenen op een andere manier geactiveerd worden.

Kortom: Zo'n lummeldagje is af en toe zo gek nog niet.